19 rozdział

Muzyka.
Z perspektywy Allie:

"W nieszczęściu bywa szczęście"

-Jasne i ty też dzwoń. - To ostatnie słowa, jakie usłyszałam od Jamie dzisiejszego dnia. Zabolało mnie to, iż już jej nie spotkam, jednak bardziej obawiałam się nieszczęścia Zayna. Doskonale wiedziałam jakim darzył ją uczuciem i jak obydwoje na siebie działali, szkoda tylko, że to nie wystarczało aby byli razem. Uśmiechnęłam się nic znacząco sama do siebie i powróciłam do poprzedniej czynności, czyli pakowania moich rzeczy.
-Tak bardzo będzie mi tego brakowało - powiedział Liam, w ręku trzymając nasze jedyne wspólne zdjęcie.
-Mi również - odpowiedziałam, siadając tuż obok niego.
-Co teraz będzie z naszą paczką? - spytał niepewnie.
-Sama nie wiem. Jamie wyleciała do Nowego Jorku, ja na razie wracam do centrum Londynu, do rodziców, ty i Danielle będziecie mieszkać praktycznie obok nas, Louis i Eleanor też gdzieś niedaleko, a Niall miał zamieszkać z Harry'm, ale teraz on chce wrócić do Irlandii - powiedziałam, spuszczając głowę. Wiedziałam, że to jego będzie brakować mi najbardziej, a gdyby wyjechał straciłabym z nim cały kontakt, wszystko poszłoby na marne.
-Nie pozwolimy mu odejść. Nie chcę stracić kolejnej osoby, która jest dla mnie jak rodzeństwo - zwrócił się do mnie Liam i widząc jak bardzo to wszystko przeżywam bez słowa przytulił się do mnie, co oczywiście odwzajemniłam.
-Właśnie dlatego was kocham, bo jesteście zawsze - powiedziałam, jeszcze mocniej się w niego wtulając. Po chwili oderwaliśmy się z przyjacielskiego uścisku, gdyż musiałam wrócić do wcześniejszych obowiązków.
-Nienawidzę rozstań! - krzyknął Louis, bez pukania wchodząc do mojego pokoju, w którym znajdował się również Payne. -To takie przygnębiające - dodał. -Na dodatek Zayn wyznał Jamie miłość przed chwilą.
-I co? - Aż podskoczyłam z nadzieją, że może jednak im się uda, a moja przyjaciółka zostanie w Londynie.
-Pocałunek niby odwzajemniła, ale pojechała, nie chce zostać. - Louis ubezwładnił swoje ciało i opadł na łóżko, które jeszcze jakiś czas temu zajmowała moja współlokatorka.
-Współczuję w takim razie Zaynowi - powiedziałam.
-Musi być w kiepskim stanie - wtrącił się Liam, po czym wstał z mojego łóżka. -Pójdę z nim pogadać - dodał i zostawił nas samych. Spojrzałam na Tomlinsona, a następnie dopięłam na ostatni suwak swoją walizkę. Nastała mało krępująca cisza, którą po chwili przerwał Lou:
-To takie dziwne się rozstawać po trzech latach.
-Nawet bardzo - dodałam. -Louis chciałabym wziąć prysznic, więc zostawisz mnie samą? - spytałam, na co chłopak przytaknął głową i z wielkim uśmiechem na twarzy opuścił mój pokój. Zabrałam z łóżka rzeczy naszykowane na podróż, po czym wraz z nimi udałam się do łazienki. Weszłam pod prysznic, odkręcając korki z gorącą wodą, która momentalnie zaczęła spływać na moje ciało. Od razu zrobiło mi się lepiej, gdyż moje mięśnie zaczęły się w końcu odprężać. Chciałam również zaprzestać myślenia, jednak ciągle w mojej głowie pojawiały się obrazy z uśmiechniętym oraz smutnym Horanem.
Siedzieliśmy w jego pokoju, gdyż reszta naszych znajomych przebywała w moim, próbując dogadać się w jakikolwiek sposób z Jamie. Nie zbyt interesowało nas co robili, ponieważ byliśmy zajęci sobą. Oczywiście tylko w sposób przyjacielski.
-Boisz się? - spytał, obejmując mnie swoim ramieniem. -Przecież to tylko film - dodał po chwili. Poczułam woń jego perfum, które tak u niego uwielbiałam. Idealnie do niego pasowały, zresztą sama mu je wybierałam.
-To horror - powiedziałam, delikatnie się uśmiechając. -Jak można się tego nie bać? - Tym razem zrobiłam zdziwioną minę i spojrzałam głęboko w oczy chłopaka. W tym momencie on zrobił to samo, a nasze twarze zaczęły się powoli zbliżać ku sobie. Po chwili nasze usta się złączyły, tańcząc ze sobą w pocałunku. To było cudowne uczucie, tylko dlaczego tak zjebałam?
-To nie powinno się zdarzyć - powiedziałam, odrywając się od chłopaka. Nasze oddechy były szybkie, czego powodem było zachłanne całowanie, jakbyśmy już nigdy więcej mieli się nie zobaczyć.
-Masz rację, nie powinno. - Blondyn odwrócił ode mnie głowę, powracając do jakiegoś strasznego filmu.
-Jesteśmy tylko przyjaciółmi - powiedziałam trochę za bardzo stanowczo, gdyż wstając z kanapy ostatni raz spojrzałam w niebieskie oczy Horana, w których dostrzegłam iskierkę bólu. -Pójdę już - powiedziałam.
-To chyba dobry pomysł - odpowiedział mi, po czym wyszłam z jego pokoju i ruszyłam przed siebie...
Wspomnienia są czasem okropne - pomyślałam, gdy do oczu napłynęło mi kilka łez. Przetarłam oczy mokrymi dłońmi, a następnie wyszłam z kabiny prysznicowej, wycierając się aksamitnym, turkusowym ręcznikiem. Na suche już ciało założyłam szare dresy, tego samego koloru zwykłą bluzkę z czarnym nadrukiem, granatową bluzę oraz białe conversy. Włosy związałam w kucyka, aby podczas powrotu do domu było mi wygodniej. Będąc gotową opuściłam to małe pomieszczenia. Ubrania, które miałam poprzednio na sobie dopakowałam do walizki, którą następnie wzięłam w ręce i opuściłam puste już pomieszczenie. Udałam się najpierw do pokoju Eleanor i Danielle, które również pakowały już swoje ostatnie rzeczy. Stojąc przed drzwiami, usłyszałam dźwięk mojego telefonu. Okazało się, iż mama wysłała mi wiadomość, że już są i mam schodzić. Zablokowałam telefon, po czym schowałam go do kieszeni i bez zawahania weszłam do ich pokoju.
-Przyszłam się pożegnać - powiedziałam, przytulając obie po kolei.
-Jeszcze się nie raz zobaczymy. - Uśmiechnęła się do mnie Eleanor, co oczywiście odwzajemniłam.
-W sumie racja - powiedziałam. Wychodząc z ich pokoju, zaczęłam im machać, a następnie dziewczyny zniknęły z mojego punktu widzenia, gdyż zamknęłam za sobą frontowe drzwi. Wiedziałam, że muszę się pospieszyć, dlatego do chłopaków szłam, prawie biegnąc. Stojąc pod drzwiami z numerem 300 od razu zapukałam, a gdy usłyszałam ciche "proszę", weszłam do pomieszczenia.
-Allie! - zawołał radośnie Zayn. -Chociaż ty nas nie zostawiasz - dodał.
-Teoretycznie nie, praktycznie tak, bo właśnie rodzice po mnie przyjechali - powiedziałam, po czym Malik wybuchnął śmiechem. -Miło, że mogę cię rozbawić - dodałam, gdy się uspokoił.
-Nie martw się, bo nie dam tobie o nas zapomnieć. Jutro jakaś impreza? - Mulat zwrócił się do nas wszystkich, więc zgodnie mu przytaknęliśmy...Prócz Nialla...
-Co z tobą? - zwróciłam się do niego.
-Nie mam szczególnej ochoty na imprezę, ale że Liam pozwolił mi zamieszkać u niego to wpadnę - powiedział i nagle wszyscy się na mnie rzucili, prawie wytrącając mnie z równowagi.
-Spokojnie. - Zaśmiałam się, kiedy w końcu wszyscy ode mnie odeszli. -Zdzwonimy się jeszcze - powiedziałam i opuściłam ostatni raz pokój chłopaków. Zeszłam na sam dół, opuszczając ten budynek. Będzie mi go brakować - pomyślałam, rozglądając się dookoła siebie i wyszukując samochodu moich opiekunów.
-No nareszcie - zwrócił się do mnie ojciec, gdy udało mi się ich odnaleźć.
-Musiałam się pożegnać - powiedziałam, siadając z tyłu. Chwilę rozmawiałam z rodzicami, ale wykończona tym dniem zwyczajnie zasnęłam i nawet nie zorientowałam się kiedy dojechaliśmy na miejsce...

*KILKA GODZIN PÓŹNIEJ*

Siedziałam w swoim pokoju, rozpakowując rzeczy i słuchając jakiś piosenek, które były puszczane w radiu. Ciągle nie mogło do mnie dojść, że już nie zobaczę Jamie i tej wspaniałej szkoły z internatem, w której tak wiele się nauczyłam. To będą niezapomniane trzy lata. Może nie zawsze było kolorowo, ale sądzę, że niczego nie żałuję. Nawet zdążyłam się już przyzwyczaić, że nie ma z nami Harry'ego, który był arogancki i na każdej imprezie podrywał dziewczyny, aby się tylko z nimi przespać. Jednak z drugiej strony tak cholernie mi go brak, gdyż był moim przyjacielem i zawsze gdy było mi źle był przy mnie i wtedy potrafił zachować zimną krew. Na prawdę były sytuacje, gdy pokazywał, iż jest odpowiedzialny, ale było też tak, że zachowywał się jak dzieciak, jednak nikomu to nigdy nie przeszkadzało.
-Allie! Ktoś do ciebie! - Z rozmyśleń wyrwał mnie głos mamy, dobiegający z dołu. Odłożyłam rzeczy, które trzymałam w ręku, wyszłam z pokoju i kręconymi, szklanymi schodami zeszłam na przedpokój, gdzie jak się okazało czekał na mnie farbowany blondyn, o pięknych, hipnotyzujących, niebieskich oczach.
-Niall? Co ty tu robisz? I skąd wiedziałeś gdzie mieszkam? - Horana poznałam dopiero w internacie, dlatego zdziwiłam się, gdy go zobaczyłam.
-Znałaś się z Liamem już wcześniej, więc wiedział gdzie mieszkasz i przywiózł mnie tutaj. - Dla wyjaśnienia znałam się z Paynem od urodzenia, gdyż nasi ojcowie do tej pory prowadzą wspólny interes, z którego zarabiają niezłą sumę pieniędzy.

-Mogłam się domyśleć - uśmiechnęłam się do niego.
-Rzeczywiście, mogłaś.
-Wejdziesz? - spytałam.
-Wolałbym się przejść - zaproponował, na co zareagowałam raczej pozytywnie.
-Mamo wychodzę! - krzyknęłam i wraz z Niallem opuściłam mój dom. Szliśmy w stronę parku w zupełnej ciszy, jednak żadnemu z nas to nie przeszkadzało. Nie była to krępująca cisza, raczej dogodna dla naszych przemyśleń, jednak po jakimś czasie nastolatek zdołał ją przerwać.
-Chciałem z tobą poważnie porozmawiać. - Uśmiechnął się niepewnie i pokazał dłonią na ławkę, więc usiadłam na niej, a chłopak tuż obok mnie.
-O czym? - Trochę się wystraszyłam, gdyż miałam wrażenie, że stanie się coś złego.
-Pamiętasz tamten dzień kiedy byliśmy sami i zdarzyło się tak, że się pocałowaliśmy? - spytał.
-Tak. - Kiwnęłam potwierdzająco głową.
-A pamiętasz jak powiedziałaś, że to nie powinno się wydarzyć, ponieważ jesteśmy tylko przyjaciółmi? - Ponownie zadał pytanie.
-Pamiętam - odpowiedziałam. -Ale wciąż nie wiem o co ci chodzi...
-Tak na prawdę ja nie chciałem być tylko przyjacielem dla ciebie. Od dłuższego czasu mi zależało, ale ty nie zwracałaś na to uwagi. Potem sobie kogoś znalazłaś i nie dostrzegałaś tego jak mi zależy. Wiesz jak to chujowo mocno bolało? To uczucie gdy kogoś kochasz, a on ma cię w dupie... - powiedział i widziałam w jego oczach łzy, jednak twardo utrzymywał wyraz twarzy, mówiący "wszystko dobrze", ale ja wiedziałam, że tak nie jest.
-Nawet sobie tego nie wyobrażasz jak mi zależało.
-Zależało? - spytał.
-Zależy - poprawiłam się szybko.
-Czemu nigdy tego mi nie powiedziałaś?
-Bo czułam dokładnie to co ty. Miałam wrażenie, że masz w dupie moje uczucia i mnie nie kochasz - powiedziałam, a po policzku zleciała jedna samotna łza. Blondyn to zobaczył i kciukiem ją przetarł, głęboko spoglądając w moje oczy. Zaczął przybliżać swoją twarz do mojej, po czym delikatnie spróbował smaku moich warg.
-Idealnie - powiedział, a następnie zaczął mnie całować. Odwzajemniłam to, gdyż pragnęłam tego z całego serca. Całowaliśmy się wolno i namiętnie, kosztując siebie wzajemnie. Zdecydowanie było lepiej niż przy naszym pierwszym pocałunku.
-Cudownie całujesz - zwrócił się do mnie, gdy w końcu oderwaliśmy się do siebie. Niall uśmiechnął się do mnie promiennie, dodając:
-Kocham cię.
-Ja ciebie też - odpowiedziałam, wtulając się w jego wyrzeźbiony tors...




Więc na przedostatni rozdział Allie i Niall są w końcu razem. Mam nadzieję, że rozdział wam się spodobał, gdyż mnie on jakoś za specjalnie nie przekonuje :)
Do końca opowiadania już tylko 1 rozdział, który będzie z perspektywy obu bohaterek! Zachęcamy do wyrażania szczerej opinii, dotyczącej bloga i tego rozdziału, gdyż to jest dla nas na prawdę ważne i cenne. Zachęcamy również do zadawania pytań nam lub bohaterom, a na pewno na wszystko wam odpowiemy.
Zapraszamy również na: STREAM OF LIES, ponieważ ten blog ruszy niedługo po dodaniu ostatniego rozdziału tutaj! Możecie zapoznać się z fabułą, bohaterami oraz dodawać się do obserwatorów :)
Zapraszamy również na nasze twittery, na których można z nami popisać i nas poznać:
-Allie - https://twitter.com/idkdaga
-Jamie - https://twitter.com/zuniekmalik
Pozdrawiamy Allie & Jamie ♥