8 rozdział

Z perspektywy Allie: 
-Kocham cię. - Bruno szepnął prawie niesłyszalnie, kiedy w końcu oderwaliśmy się od siebie, a nasze ciała oddychały szybko i niespokojnie. Przytaknęłam mu delikatnie, nie chcąc odpowiadać na jego dwa słowa. Nie chciałam, gdyż nie ciągnęło mnie do niego tak bardzo. Owszem jest przystojny tylko skąd mogę wiedzieć czy jest to miłość? Właśnie dlatego postanowiłam spróbować, a jeśli nam nie wyjdzie to mam nadzieję, że rozstaniemy się w zgodzie. Ale nie zapeszając przestałam na razie o tym myśleć i skupiłam się na mówiącym do mnie brunecie.
-Allie słuchasz mnie? - Podszedł bliżej mnie, powodując iż nasze ciała się stykały i mogłam usłyszeć jego nierytmiczny stukot serca.
-Tak. - Wymsknęło mi się z ust. -Znaczy nie - dodałam pospiesznie. - Przepraszam. - Spuściłam głowę, jednak mój chłopak złapał mnie za podbródek, po czym podniósł moją głowę tak, że musiałam spoglądać głęboko w jego oczy.
-Jesteś zamknięta w sobie i czasem nie wiem czy w ogóle mnie słuchasz. Poza tym wiesz na co się zgodziłaś? - spytał.
-Tak. Spokojnie, nie martw się. - Uśmiechnęłam się do niego promiennie, co osiemnastolatek oczywiście odwzajemnił.
-To dobrze - powiedział, łącząc nasze dłonie w jedność, a następnie ruszyliśmy przed siebie.
   Idąc korytarzem czułam dziwne uczucie w brzuchu. Bałam się wpaść na kogoś z moich przyjaciół, gdyż nie wiedziałabym co im powiedzieć. Bruno już poszedł do swojego pokoju, a ja jestem świadoma, że w końcu prawda wyjdzie na jaw. Ciekawi mnie jak oni na to zareagują. Czy będą szczęśliwi, a może raczej smutni? Teraz się nie dowiem, ale prawdopodobnie dzisiaj jeszcze spojrzę na ich zaskoczone wyrazy twarzy, na ich szczere bądź nie uśmiechy.
   Zdrętwiałą ręką starałam się otworzyć drzwi, jednak mimo moich wszelkich starań była ona tak zmarznięta, że nie mogłam sobie poradzić.
-Pomóc ci? - Odwróciłam się na pięcie, ale i tak doskonale wiedziałam kto za mną stoi. Harry ma bardzo rozpoznawalny głos, zwłaszcza iż zawsze jego głos jest lekko zachrypnięty.
-Poproszę - powiedziałam grzecznie, przy tym podając klucz w jego duże, chude dłonie. Styles ma burze loków, która zawsze mnie u niego śmieszy. Ma idealne rysy twarzy i dołeczki, które pojawiają się przy jego uśmiechu. Dużo dziewczynom właśnie on się podoba tylko on nie umie tego docenić. Traktuje swoje partnerki jak zabawki. Rozkochuje je w sobie, a potem zaliczy z nimi jedną nockę, po czym powie, że to koniec. Zawsze współczułam jego ofiarom i mam mu to za złe jak je traktuje. Jednak nie umiem powiedzieć mu tego prosto w twarz, ale wiem iż charakter Jamie może choć trochę go zmieni.
-Czemu mi się tak przyglądasz? - Uśmiechał się do mnie, uwydatniając swoje dołeczki, oraz równe, białe zęby. Oderwałam wzrok od jego twarzy i powróciłam myślami do teraźniejszej sytuacji.
-Nie wiem - powiedziałam dosyć pospiesznie. - Dziękuję - dodałam, wyrywając z jego rąk kluczyk od mojego pokoju.
   Kiedy jako ostatnie zdjęłam buty odetchnęłam z ulgą. Przeszłam kawałek, po czym z hukiem opadłam na jednoosobowe łóżko. Wygodny materac koił moje plecy. I nawet nie zważając na to, że nie jestem w piżamie najzwyczajniej usnęłam.
   Obudziły mnie szepty, które dobiegały z tego samego pomieszczenia, w którym aktualnie przebywałam.
-Musisz to w końcu powiedzieć. - Usłyszałam spokojny głos. Powieki miałam cały czas zamknięte.
-Nie mogę.
-Przełam się, bo w końcu ktoś odbierze ci szansę.
-Nie odbierze! - Nagle usłyszałam krzyk.
-Skąd wiesz, że już nie przegrałeś? - Dziwne pytanie i nagle ktoś wstał, mocno uderzając butami o podłogę. Ta osoba wyszła z pomieszczenia i z trzaskiem zamknęła frontowe drzwi. Natomiast ja powoli podniosłam ciężkie powieki, które same się zamykały. Kiedy w końcu oczy miałam szeroko otwarta, niezdarnie podniosłam swoje ciało. Usiadłam na łóżku po turecku, po czym w osłupieniu zaczęłam przyglądać się Jamie, która wyglądała na zmęczoną i rozgoryczoną.
-Coś się stało? - Postanowiłam, że będę udawać jakbym niczego nie słyszała. Nie chcę abyśmy znów były największymi wrogami, zwłaszcza, że przyjaciółkami to my nie jesteśmy. Co najwyżej koleżankami.
-Nie ważne. - Odezwała się po chwili ciszy swoim oschłym tonem.
-Rozumiem - powiedziałam, po czym wstałam z łóżka i udałam się do łazienki.
   W małym, skromnym pomieszczeniu zdjęłam z siebie wszystkie ubrania, przyglądając się uważnie moim ruchom w lustrze. Nigdy nie lubiłam swojego ciała. "Allie jesteś taka idealna" - często słyszane słowa. Szkoda, że nie są prawdziwe. Nie umiem zadowolić się swoim ciałem, włosami, twarzą czy nawet oczami. Nic mi się w sobie nie podoba. Kiedyś chciałam z tego powodu popełnić samobójstwo, jednak mi się nie udało, gdyż w ostatniej chwili znalazł mnie Niall. Nie pamiętam już czy byłam mu wdzięczna za uratowanie życia, ale teraz doceniam pewne wartości, które uświadamiają mi jakie cenne jest życie. I może się wszystko walić, ale nigdy nie jest kolorowo. Wiem, że pewnego dnia i do mnie uśmiechnie się słońce. Bardzo możliwe, że mój związek z Brunem to dobry znak od Boga. Za jakiś czas się tego dowiem, na razie po co przyspieszać czas? Niech będzie się działo to co jest nam pisane...
   Oderwałam się od tamtejszego świata i powróciłam myślami tutaj, zapominając o przykrych sprawach. Odkręcając korki z letnią wodą weszłam pod prysznic. Obmyłam swoje ciało, opłukałam je, po czym wychodząc z kabiny prysznicowej poczułam ulgę. Wszystkie negatywne emocje spłynęły po mnie podczas mycia. Została jedynie energia, która musi towarzyszyć mi do końca dnia. Doznałam także odwagi, która ma mi pomóc podczas przedstawiania mojej nowej historii przyjaciołom. Myślę, że zaakceptują Bruna... Oby...
   Wróciłam do pokoju w błękitnym szlafroku. Swoją drogą niebieski to mój ulubiony kolor. Całe dzieciństwo kojarzy mi się właśnie z tym odcieniem, ale to zapewne dlatego iż często jeździłam z rodzicami nad jakieś morza. Dużo podróżowałam i właśnie dlatego moimi szczęśliwymi kolorami stał się niebieski oraz zielony, który przypomina mi mój ogródek, oraz lasy i polany, gdzie zaszywając się na cały dzień mogłam w spokoju obmyślić kilka spraw i odpocząć od ciężkich chwil.
Stanęłam przed szafą, z której wyjęłam czarne leginsy, białą koszulkę z nadrukiem oraz rozpinaną, dżinsową koszulę na trzy-czwarty rękaw. Z czystymi ubraniami wróciłam z powrotem do zaparowanego pomieszczenia. Tam włożyłam bieliznę, a następnie wcześniej wybrane rzeczy. Na nogi włożyłam czarne stopki, a na to tego samego koloru vansy.
   Wraz z Jam opuściłyśmy nasz pokój. Kiedy zamknęłyśmy drzwi na klucz udałyśmy się na stołówkę, gdzie w końcu mogłyśmy zjeść kolacje. Powoli zaczynało burczeć mi w brzuchu i coraz bardziej byłam głodna.
Na miejscu, przy naszym stoliku siedzieli już chłopcy. Jak zwykle cała piątka się wygłupiała i nawet nie zwracali uwagi, na ludzi, którzy się im przyglądali. Rozejrzałam się dookoła siebie i dostrzegłam, że niektóre osoby się śmiały, a inne patrzyły na chłopaków jak na idiotów. Jestem przyzwyczajona do ich niecodziennych charakterów, dlatego to właśnie oni potrafią mnie rozbawić jak nikt inny.
Podeszłam najpierw do Bruna i na powitanie dałam mu soczystego całusa w policzek.
-Cześć kochanie - szepnął mi do ucha, po czym swoim znajomym powiedział, że jesteśmy razem. Wszyscy nam gratulowali, ale ja tego nie lubię, gdyż mam wtedy wrażenie, że to co jest tak szybko runie. Z udawaną wdzięcznością im odpowiadałam, po czym pociągnęłam bruneta w ustronne miejsce.
-Powiedziałaś im? - Brun podszedł bliżej mnie.
-Nie - odpowiedziałam pospiesznie.
-Dlaczego? - Zrobił urażoną minę, jednak po kilku sekundach znowu się rozweselił. -Dobra nie musisz nic mówić. Wiem, że się boisz, ale tak na prawdę nie masz czego. Bo co wstydzisz się nas? A może mnie nie kochasz, a darzysz tym uczuciem kogoś innego? - Jego dopytywania mnie denerwowały. Przecież co go obchodzi czy kocham kogoś innego czy nie?
-Nie wstydzę się nas. Chodźmy - mówiąc, wyciągnęłam rękę do osiemnastolatka, po czym ruszyliśmy w stronę stolika, przy którym siedzieli już wszyscy moi znajomi. Gdy podeszliśmy bliżej nich natychmiastowo ich wzroki skierowały się na nasze splecione ręce. Byli zdziwieni, wszyscy. No, z wyjątkiem Jamie, która w zabawny sposób spoglądała na Horana. Może jej się podobał? Tego nie wiem. Praktycznie nic o niej nie wiem.
-O co chodzi? - Pierwszy odezwał się Zayn. Jego ciepły głos przeszył moje ciało.
-Ja i Bruno jesteśmy razem - powiedziałam.
-Cieszycie się? - dodał pospiesznie Bruno.
-Jasne, że tak. - Z miejsca wyskoczył Louis, po czym szybko do nas podbiegł. Przytulił mnie tak mocno, aż myślałam, że mnie udusi. Tomlinsona traktuję jak brata. Jego słowa są dla mnie cenne i on nigdy nie udaje. Więc jeśli się cieszy z naszego związku to na prawdę.
-Od kiedy? - wtrącił się Liam.
-Od dzisiaj - powiedziałam opanowanym głosem.
-W takim razie szczęścia gołąbeczki. - Tym razem w końcu odezwała się Holat, która dopiero po jakimś czasie oderwała wzrok od farbowanego blondyna.
-Właśnie szczęście - dodał Horan, po czym także przyszedł się ze mną przytulić.
-Dziękuję - szepnęłam mu do ucha. Chłopak się do mnie uśmiechnął, co ja oczywiście odwzajemniłam. Cieszę się, że moi najlepsi na świecie przyjaciele docenili to, że szukam szczęścia. Może właśnie je odnalazłam, albo dopiero odnajdę. Nie będę się nad tym zastanawiać, gdyż nie ma to żadnego znaczenia dla mnie. Podoba mi się aktualne życie i po co miałabym je zmieniać?
   Usiadłam między Harry'm, a Brunem. Zrobiłam sobie dwie kanapki, po czym zaczęłam je konsumować. Kiedy skończyłam dorobiłam sobie kolejne dwie porcje, gdyż przez wcześniejszy stres mój brzuch był tak głodny, że teraz mogłabym zjeść konia z kopytami.
-Gdzie ty to wszystko mieścisz? - W końcu odezwała się Danielle.
-Nie mam pojęcia - odpowiedziałam jej, przy tym szczerze się uśmiechając. Brunetka odwzajemniła uśmiech, który swoją drogą miała bardzo piękny.
-Allie powiem ci, że wyglądasz dzisiaj jakoś promienniej. - Wtrąciła się Eleanor.
-To przeze mnie. - Bruno jak zwykle musiał coś dodać. Przytulił mnie do siebie więc się nie opierałam.
-Kochacie się i to jest najważniejsze - powiedział Horan...
   Po pysznej kolacji zaczęłam kierować się do mojego pokoju. Mimo mojej popołudniowej drzemki byłam wykończona całym dzisiejszym dniem i moim największym marzeniem było pójście spać.
-Chyba przytyłam. - Zaczęłam głaskać się po brzuchu.
-Przestań. - Chłopak zabrał moją rękę.
-Czemu? - Nie wiedziałam o co mu chodzi.
-Jeszcze pomyślą, że jesteś w ciąży - powiedział, natomiast ja się zaśmiałam. Wkrótce Bruno także mi zawtórował. Powoli zbliżył swoją twarz do mojej, a wtedy po raz kolejny dzisiejszego dnia się pocałowaliśmy. Robił to delikatnie i zachłannie tylko problem był inny niż wszystkim się mogło wydawać, ale to już chyba inna bajka....




Z okazji tego, że udało mi się poprawić wszystkie oceny i wiem już, że na pewno będę miała pasek postanowiłam spędzić dzisiejszy weekend przed komputerem i napisać 8 rozdział. Jednak od razu wspomnę, że następny będzie dopiero po zakończeniu roku. Piątek/sobota, tego nie wiem.
Chciałybyśmy abyście wyrażali swoje opinie na temat rozdziału, gdyż to na prawdę motywuje. I jeśli czytacie to zachęcamy do zaobserwowania naszego bloga. Oraz jeśli chcecie możecie zadawać pytania nam i bohaterom, na które z miłą chęcią odpowiemy.
A teraz jeszcze pytanie do was: Myślicie, że związek Allie i Bruna przetrwa? A może widzicie inne połączenia między tymi bohaterami? ♥