10 rozdział

Muzyka.
Z perspektywy Nialla:
  Mam wielki mętlik w głowie - pomyślałem, gdy po raz kolejny dzisiejszego wieczoru upijałem duży łyk piwa. Alkohol dawał mi pewne ukojenie w takich momentach tylko przed czym miałem się bronić? Jestem chyba cholernie zdesperowanym kolesiem na tej planecie - pomyślałem ponownie. Wstałem z wygodnego fotela, znajdującego się przy naszym stoliku i chwiejnym krokiem udałem się w stronę parkietu. Co chwile musiałem zmieniać kierunek, gdyż moje nogi były prawie jak z waty. Wydawało mi się, że po takiej ilości alkoholu zaraz będę leżał, jednak z trudem udało mi się dojść na sam środek parkietu.
-Odbijany - zwróciłem się do chłopaka Allie. Na szczęście nie protestował i spokojnie podał mi rękę mojej przyjaciółki. All jest dla mnie jak młodsza siostra i nie wytrzymałbym, gdybym mógł ją kiedykolwiek stracić. Jest dla mnie bardzo ważną i cenną osobą, i właśnie dlatego muszę ją chronić przed całą osłoną złej rzeczywistości. Allie jest niewinną nastolatką, trochę pogubioną we własnych uczuciach, ale przynajmniej jest sobą. Nie stara się dla nikogo zmieniać, a raczej uszczęśliwia innych ludzi samą sobą. Mnie osobiście jej uśmiech doprowadza do pewnych ciarek, ale właśnie wtedy, gdy na jej twarzy widnieje szczery, promienny uśmiech od razu staje się szczęśliwszym chłopakiem.
-Wszystko w porządku? - Z zadumy wyrwał mnie głos Collins. Momentalnie rozszerzyłem moje niebieskie oczy i kłopotliwym wzrokiem na nią spojrzałem.
-Przecież nic się nie dzieje - zaprzeczyłem od razu. Allie zarzuciła na mnie swój przeszywający wzrok, ale musiałem być twardy - w końcu nic się nie działo - powtórzyłem ponownie w myślach.
-Jak się bawisz? - dodałem pospiesznie.
-Jest fantastycznie - powiedziała. -A ty?
-Podoba mi się tu - powiedziałem, gdy nasza piosenka już powoli się kończyła. Kiedy to już nastąpiło ucałowałem rękę blondynki i zostawiłem ją na parkiecie.
  Szedłem korytarzem mijając różnych ludzi. Niektórzy byli wstawieni tak jak ja, inni jeszcze gorzej, a trzeci w ogóle. Z dala zobaczyłem wybiegającą dziewczynę, bez chwili zawahania popędziłem za nią. Opuściłem budynek klubu tylnymi drzwiami i wtedy zobaczyłem iż nieznajoma opadła na schodach, rękoma zakryła swoją twarz i głośno szlochała. Powolnym krokiem postanowiłem do niej podejść. Dosiadłem się obok niej, wyjmując z tylnej kieszeni spodni paczkę chusteczek, po czym podałem dziewczynie.
-Dziękuję - zwróciła się do mnie. Wyglądała okropnie w takim stanie, jednak nie mogłem jej teraz tak zostawić. Wiem, że zachowałem się pochopnie, ale tak bardzo przypominała mi Allie, że musiałem interweniować. Nienawidzę, gdy ktoś doprowadza jakąś kobietę do płaczu, przecież ta osoba wtedy nie ma serca, ale niestety z tym nie da się nic zrobić.
-Jestem Niall. - Wyciągnąłem dłoń w stronę nastolatki.
-Chloe - powiedziała, również wyciągając dłoń w moją stronę.
-Co się stało, że płaczesz? - spytałem.
-To dosyć skomplikowane - powiedziała, jednak ja chciałem jej pomóc. Spoglądałem w jej oczy i widziałem małą, płaczącą Collins, która swoje łzy wycierała w rękach za dużej na nią koszulki.
-Wysłucham - powiedziałem.
-Mam chłopaka, a raczej miałam - poprawiła się ostatecznie. -Widzisz, bo ja wiedziałam, że on pali, ćpa, dużo imprezuje i mnie zdradza. Mimo tego nie potrafiłam, a może nie chciałam się z nim rozstać. W końcu postanowiłam pójść z nim do klubu. Wiadome jest to, że się upił. Więcej od ciebie, dlatego nawet nic już nie komunikował. Zaproponował mi pójście z nim do łóżka. Oczywiście się nie zgodziłam i wtedy mnie uderzył. Znalazłam w sobie tylko negatywnie nastawionej do niego energii, że wykrzyczałam mu prosto w twarz co o nim myślę, a wtedy ponownie poczułam jego mocne uderzenie na swojej twarzy. Stąd to czerwone znamię na policzku - pokazała na swoją bolącą ranę. -W końcu po trzech latach upokarzania i strachu udało mi się znaleźć tyle odwagi, aby z nim zerwać. Oczywiście ponownie mnie uderzył. Na początku złapał mnie za nadgarstki, ale ochroniarz zdążył zainterweniować. Na koniec mojej historii uciekłam z płaczem. - Chloe ponownie zaczęła płakać, a ja nie wiedziałem jak na to zareagować. Miałem ochotę wstać i pójść do tego chłopaka. Chciałem go uderzyć, jeszcze mocniej, aby poczuł wielki, przeszywający jego ciało ból.
-Co za dupek. - Tylko tyle byłem w stanie powiedzieć. -Jak to jest możliwe, że na naszym świecie są takie dranie? - spytałem samego siebie.
-Niestety...Nic na to nie da się poradzić. - Blondynka spuściła głowę, ponownie wycierając białą chusteczką swoje oczy. Przyglądałem się jej jak robi to z precyzją, jak próbuje wszystko sobie poukładać. A najgorsze było to, że zamiast Chloe widziałem Allie. Nie potrafiłem o niej zapomnieć nawet na kilka chwil. Jest dla mnie ważną przyjaciółką, kochaną młodszą siostrą - mogę ją tak nazwać - ale to, że w mojej głowie pojawiały się myśli tylko o niej coraz bardziej zaczynało mnie to irytować.
  Wstałem z zimnych schodów, po czym pomogłem wstać mojej nowej koleżance.
-Odprowadzę cie - zaproponowałem.
-Poradzę sobie sama.
-Nie byłbym tego taki pewny - powiedziałem, ruszając przed siebie, mimo iż nie wiedziałem gdzie mieszka nastolatka.
-Niall! - Gdy krzyknęła, odwróciłem się w jej stronę. -Nie w tą stronę - powiedziała, delikatnie uśmiechając się do mnie. Chwiejnym krokiem podbiegłem do niej i zacząłem dorównywać jej tempa.
  Po około półgodzinnej drogi udało nam się dojść na miejsce.
-Masz ładny dom - powiedziałem, ledwo trzymając się na obolałych nogach.
-Może chcesz wejść? - spytała się dziewczyna.
-Nie - zaprzeczyłem. -Będę już wracał. - Uśmiechnąłem się do blondynki. -Ale możemy się spotkać później.
-To podaj mi swój numer - powiedziała. -Zadzwonię - zapewniła mnie, gdy wyciągałem swojego czarnego iPhone'a. Wystukała na klawiaturze swój numer, po czym zapisała jako: "Chloe Martinez". Przytuliłem ją na pożegnanie, a następnie ruszyłem przed siebie.
  Idąc do swojego domu, telefonu nie schowałem z powrotem do kieszeni. Odblokowałem go, po czym wszedłem w nową wiadomość. Napisałem do Allie, iż wracam do domu. Nie chciałem aby moi przyjaciele się o mnie martwili, poza tym nie chciałem psuć im dzisiejszej imprezy. Spacerowałem powolnym krokiem, wdychałem świeżego powietrza ile tylko byłem w stanie. Lubię chodzić w nocy po dworze. Na pewno to uspokaja, rozluźnia i kiedy jest się samym można dużo rzeczy w spokoju przemyśleć. W końcu doszedłem do domu. Od kluczowałem drewniane drzwi do mojego pokoju w internacie i po cichu wszedłem do środka. Rozebrałem się ze wszystkich ubrań, zostając tylko w bokserkach. Byłem padnięty, dlatego kładąc się do łóżka, opatuliłem się kołdrą, a następnie usnąłem w mgnieniu oka.

*Kilka godzin później (koło godziny ósmej)*

  Obudził mnie dźwięk mojego telefonu. Niechętnie sięgnąłem ręką po mojego iPhone'a, po czym go odblokowałem. Odczytałem wiadomość, którą przysłała mi Chloe. Uśmiechnąłem się, gdy napisała, że chciałaby się spotkać. Lubię zawierać nowe znajomości, a ta dziewczyna wydaje się na prawdę miła. Może mógłbym się z nią zaprzyjaźnić. Jednak nie chcę oceniać książki po okładce, gdyż moje pozory mogą być mylne. Odłożywszy telefon powoli podniosłem się do pozycji siedzącej. Na swoich łóżkach leżeli zmaltretowani chłopcy.
-Też pewnie tak wyglądam - powiedziałem sam do siebie, chichocząc pod nosem. Nie chcąc budzić moich przyjaciół powolnie oraz po cichu opuściłem jednoosobowe łóżku. Kierując się do łazienki, po drodze przykryłem Louisa, który trząsł się zimna. Śmiesznie to wyglądało, jednak w ostatniej chwili powstrzymałem się przed wybuchnięciem głośnym śmiechem.
  W łazience dopiero zobaczyłem w jakim jestem stanie. Wielkie wory pod oczami, blada, niewyspana twarz i do tego lekki ból głowy, który towarzyszył mi już od samego rana. Wiedziałem, iż mam kaca, ale przecież nic już z tym nie mogłem zrobić.
-Trzeba wytrzymać - zwróciłem się do swojego odbicia, znajdującego się w lustrze.
Wszedłem pod prysznic, odkręcając korki z letnią wodą. Poczułem lekką ulgę, która spadała na moje ciało. Krople wody pozwoliły mi na chwilę odetchnąć, zapomnieć o bólu i wszystkich nurtujących pytaniach, które krążyły po mojej głowie. Wychodząc z kabiny, wycierałem się jedwabnym, zielonym ręcznikiem. Na suche już ciało włożyłem granatową bluzkę z jakimś nadrukiem, czarne rurki oraz tego samego koloru trampki. Rozczesałem moje włosy, zostawiając je w dziwnym wręcz śmiesznym stanie. Gdy czułem się już świeżo, opuściłem to małe, zaparowane pomieszczenie. Pociągnąłem jeszcze za pierwszą lepszą bluzę, po czym założyłem ją na siebie. Po cichu wyszedłem z naszego pokoju i długim korytarzem, udałem się w stronę windy. Opuszczając internat poczułem lekki powiew wiatru. Z samego rana zawsze jest chłodno, ale już mamy wiosnę. Już niedługo będzie koniec w tym cudownym miejscu. Wszystko co dobre kiedyś się kończy - pomyślałem. Nie potrafię w to uwierzyć, że za niecałe trzy miesiące będę zmuszony do pożegnania tego miejsca oraz tych wspaniałych ludzi. Przecież jeszcze niedawno tutaj przyjechałem, poznawałem to miejsce, a teraz? Teraz wszystko ma ulegnąć zmianie.
   Do Starbucksa miałem niecałe piętnaście minut. Zagłębiłem się w swoich myślach tak bardzo, że nawet nie zorientowałem się, że jestem na miejscu, kiedy już doszedłem.
-Cześć - zwróciła się do mnie Chloe, gdy podszedłem do niej.
-Cześć. - Promiennie uśmiechnąłem się do nastolatki. Miałem zamiar ją dzisiaj poznać, ale również otworzyć się względem niej.
-Wchodzimy? - spytałem. Dziewczyna potwierdzająco kiwnęła głową, powodując na mojej twarzy delikatny uśmiech. Obydwoje weszliśmy do środka, wzrokiem wyszukując wolnego dla nas miejsca. Po chwili znaleźliśmy dwuosobowy stolik, przy którym postanowiliśmy usiąść.
-Czego sobie państwo życzą? - podszedł do nas kelner, a w ręku trzymał notatnik, który był mu potrzebny.
-Dwa karmelowe Frappucino i dwa kawałki ciasta czekoladowego - powiedziałem to co wcześniej wspólnie ustaliliśmy. Mężczyzna pospiesznie zanotował zamówienie i kiwając lekko głową, odszedł od nas. Jednak już po chwili wrócił z naszym zamówieniem.
-Dziękujemy - powiedzieliśmy równocześnie. Spojrzeliśmy się na siebie, po czym wybuchnęliśmy niepohamowanym śmiechem.
-Widzę, że już lepiej. - Przypomniałem sobie wczorajszą noc, kiedy Chloe była cała zapłakana przez swojego byłego chłopaka.
-Tak. Jednak nadal nie potrafię zapomnieć o Ericu.
-W końcu o nim zapomnisz, bo nie jest ciebie wart.
-Tak. Współczuję jeszcze dziewczynie Bruna. To taki najlepszy przyjaciel mojego byłego - powiedziała Chloe.
-Jakiego Bruna? - spytałem.
-Raczej nie znasz.
-Możliwe, że znam - zapewniałem dziewiętnastolatkę.
-Bruno McKinley.
-W takim razie jest gorzej niż myślałem - powiedziałem. Teraz musiałem ratować Allie, za nim wydarzy się coś niedobrego, bo kto wie kim ten człowiek jest na prawdę...




Ten rozdział to jest takie małe wprowadzenie do większej akcji. Już zaczną się rozdziały bardzo ważne, które mogą was zszokować, ale będą to momenty, które zadecydują o zakończeniu tego całego bloga.
Tak poza tym zostajecie przez dwa tygodnie ze mną - czyli Jamie - bo Allie wyleciała dzisiaj rano do Turcji i mnie zostawiła ;( Więc będziecie musieli się ze mną użerać, haha.
Rozdziały, które mamy napisane do przodu ostatnio wspólnie sprawdzałyśmy, dopracowałyśmy i dodałyśmy zdjęcia, gify oraz muzykę, więc z dodawaniem nie będzie problemu.
Jeśli będzie dużo komentarzy do piątku to wtedy wieczorem pojawi się 11 rozdział.
Zachęcamy was do zadawania nam pytań, jak również bohaterom tego opowiadania.
A teraz jeszcze pytanie: Jak wyobrażacie sobie losy Allie i Jamie? Możecie napisać jak je widzicie w następnych rozdziałach, z kim i takie tam.
Życzymy miłych, udanych wakacji: Allie, Jamie ♥