11 rozdział

Muzyka.
Z perspektywy Allie:
  Po imprezie, na której swoją drogą bawiłam się rewelacyjnie, zaczęła strasznie boleć mnie głowa. Nie chciałam opuszczać dzisiaj łóżka, jednak wiedziałam, że muszę wstać. Niechętnie podniosłam się do pozycji siedzącej, po czym odrzucając kołdrę na bok, wstałam niechętnie. Spojrzałam na łóżko mojej współlokatorki, na którym leżała zmaltretowana Jamie. Było mi jej szkoda, ale prawda była taka, iż sama doprowadziła się do takiego stanu. Wypiła za dużo alkoholu, co spowodowało wymioty pod sam koniec naszego balowania. Zresztą nie tylko ona tak miała. W podobnej sytuacji znalazł się Harry i Zayn. Ale wiecie co zaciekawiło mnie najbardziej? Mój chłopak w pewnym czasie zaczął zachowywać się bardzo podejrzanie. Powoli stawał się niecierpliwy i lekko agresywny, a kiedy Niall poprosił mnie do tańca, to Bruno najzwyczajniej zniknął. Wrócił po jakimś czasie i ponownie zachowywał się tak jak zawsze. Cóż...Sama nie potrafię określić moich myśli względem tego, ale wiem, że muszę z nim o tym pogadać. Tak, to chyba będzie najlepsze rozwiązanie tej sytuacji.
  Podeszłam do szafy, z której wyjęłam jakieś ciuchy i wraz z nimi udałam się do łazienki. Tam rozebrałam się do naga, odkręciłam korki z letnią wodą, a następnie weszłam pod prysznic. Woda uspokajająco spływała na moje ciało, które delikatnie podmywałam. Wychodząc już z kabiny wycierałam się beżowym ręcznikiem. Był miękki i pachniał tak, jak las, który znajdował się niedaleko mojego rodzinnego domu. Na suche ciało założyłam czarny, zwykły t-shirt, rurki dżinsowe, a na nogi wsunęłam zwyczajne trampki. Na koniec wysuszyłam moje włosy, zostawiając je później w naturalnym stanie. Opuściłam zaparowane pomieszczenie. Rozejrzałam się po pokoju, który należałoby w końcu posprzątać.
-Zrobię to jak wrócę - powiedziałam do siebie. Kątem oka spojrzałam jeszcze raz na Jam, która spała jak nieżywa. Jej blada twarz przyprowadzała mnie o dreszczy, dlatego momentalnie odwróciłam wzrok i szybkim krokiem wyszłam z naszego pokoju internackiego. Szłam długim korytarzem, zastanawiając się czy nie odwiedzić chłopaków. Po chwili przemyśleń postanowiłam do nich wpaść i sprawdzić jak się trzymają. Wiedziałam, że Liam nie pił i miał nad nimi kontrolę, ale jednak miałam chęci zobaczenia czy aby na pewno wszystko jest w porządku.
  Stałam pod drewnianymi drzwiami, pukając po raz kolejny i dopiero za trzecim razem ktoś łaskawie mi otworzył.
-Przepraszam, ale byłem w łazience - zwrócił się do mnie Payne. Pokazał ręką, abym weszła do środka, jednak zaprzeczyłam.
-Spieszę się - powiedziałam pospiesznie. -Chciałam tylko sprawdzić czy u was wszystko w porządku.
-Tak, tylko nie ma Nialla.
-Jak to? - zdziwiłam się, gdyż on zawsze informował o swoich planach, a tu nagle zniknął bez żadnej informacji.
-Zostawił kartkę, że wychodzi, ale nic więcej. Uwierz, że też jestem tym zaskoczony, ale to duży chłopiec i sobie poradzi - powiedział osiemnastolatek.
-Masz rację. - Uśmiechnęłam się do niego promiennie, co chłopak odwzajemnił. -To ja już idę, cześć. - Pomachałam chłopakowi, a on mi zawtórował. Kiedy szłam w stronę wyjścia poczułam jak mój telefon wibruje. Wyciągnęłam z kieszeni mojego iPhone'a, odblokowałam go, po czym otworzyłam wiadomość, którą przesłała mi mama. Poinformowała mnie, iż niedługo będzie na umówionym przez nas miejscu, więc szybko jej odpisałam, że również niedługo tam będę. Na samą myśl o tym, że spotkam się z rodzicami, poczułam gorący promyk i uświadomiłam sobie jak bardzo w tej chwili jestem szczęśliwa. Postanowiłam się przespacerować, gdyż świeże powietrze dobrze działa na organizm po nieprzespanej nocy. Ostatnio dużo też myślałam na temat mojego związku z Brunem. Zaczęłam głębiej się zastanawiać czy tego nie zakończyć. Bardzo go lubię i jestem nim zauroczona, jednak mam pewne wrażenie, że nie jest on względem mnie szczery. Jeszcze nad tym pomyślę.
   Wchodząc do restauracji, w której umówiłam się z rodzicami, zaprzestałam rozmyślać o wszystkich rzeczach, tylko skupiłam się na nadchodzącym spotkaniu. Byłam bardzo podekscytowana i nie wiedziałam jak się zachować. Ostatnio widziałam się z rodzicami w grudniu, podczas świąt Bożego Narodzenia, a od tamtego czasu minęło już kilka, długich miesięcy.
-Cześć wam! - krzyknęłam ze szczęścia, gdy znalazłam się już przy ich stoliku. Przytuliłam moją rodzicielkę, a później mojego tatę, po czym usiadłam na przeciwko nich.
-Wyrosłaś ze swojej dziecinnej urody - zwrócił się do mnie tata, po tym gdy złożyliśmy zamówienie kelnerowi.
-Każdy z czegoś wyrasta. - Uśmiechnęłam się promiennie.
-A co tam u ciebie? Opowiadaj. - Zachęcała mnie mama.
-Wszystko po staremu. Dużo nauki, przedostatnie egzaminy i już powolne szykowanie końca roku.
-Ah, tak. A jak ci te egzaminy idą?
-Zawsze się dobrze uczyłam i nie przestałam. Mogę szczerze powiedzieć, że jestem zadowolona - powiedziałam.
-To dobrze - stwierdził tata, gdy kelner przyniósł nam nasze zamówienie. Zabrałam się za konsumowanie mojego śniadania, które było rzeczywiście pyszne. Rodzicie, jednak umieją wybierać najodpowiedniejsze i najlepsze miejsca na spotkania.
-Myślałaś już nad studiami? - spytała rodzicielka.
-Tak, myślałam już dosyć poważnie nad tym tematem. Wiem już co chcę robić w przyszłości. Chciałabym zostać psychologiem, dlatego wybieram się na studia z oddziałem psychologicznym. - Przetarłam serwetką moje usta, gdyż właśnie skończyłam posiłek i miały na sobie niewidoczne kawałki jedzenie.
-Zawsze chciałaś być psychologiem i widzę, że z tego nie zrezygnowałaś - podsumował tata, na co mu przytaknęłam.
-Chodźmy na jakiś spacer - zaproponowała mama. Nikt się nie przeciwstawiaj. Tata zapłacił za nasze posiłki, po czym opuściliśmy to piękne miejsce. Na zewnątrz momentalnie powitał nas powiew wiatru, ale nie byłam zła z tego powodu. Bardzo lubię wiosnę, gdyż jest ona dla nas wszystkich wielką zagadką. Raz jest gorąco i zaczynamy odczuwać lato, a innym razem jest zimno i mamy wrażenie, że zima wraca. Po prostu nie mamy pojęcia jaka pogoda będzie następnego dnia i tak samo jest z naszym życiem. Kładąc się spać nie wiesz czy rano się obudzisz, bo możesz przecież umrzeć. Idąc do sklepu nie wiesz czy wrócić, bo przecież wtedy może ci się wszystko przytrafić. Tak, zdecydowanie dlatego kocham tą porę roku. Jest dla nas falą, która z każdym nowym porankiem wyrzuca nam na brzeg nowe przygody...
-O czym tak myślisz? - z rozmyśleń oderwał mnie zatroskany głos mamy. Zawsze się o mnie troszczyła i gdy za dużo myślałam próbowała za wszelką cenę dowiedzieć się o czym.
-O życiu - powiedziałam niepewnie.
-Masz jakieś wątpliwości?
-Nie - zaprzeczyłam.
-A właściwie to co z Brunem? Jak wam się układa? Planujecie już razem przyszłość? - Niech mnie ktoś oświeci, dlaczego moi rodzice są tak bardzo wścibscy i muszą znać każdy szczegół z mojego życia?
-Dobrze, jesteśmy nadal razem i źle nam się nie układa. - Niewinnie się uśmiechnęłam -Na razie nic nie planujemy, chyba jesteśmy trochę za młodzi na planowanie przyszłości - dodałam.
-Ale go kochasz?
-Mamo! Sama tego nie wiem. Kochać go kocham, ale czy to jest miłość, która przetrwa każdą kłótnią i kilkadziesiąt kolejnych lat? Tego nie wiem, ale w najbliższym czasie się dowiem...
-Po prostu nie chcę, abyś zmarnowała sobie życie, kochanie. - Mama mnie do siebie przytuliła i to właśnie tego w tym momencie potrzebowałam.
-Nie zmarnuję niczego, uwierz. - Ponownie odwzajemniłam uścisk. -A tak poza tym kiedy wracacie?
-Już musimy, bo jeszcze do babci mamy zajechać - powiedział tata.
-Rozumiem. - Przytuliłam ich do siebie, obydwojga. Tak bardzo mi ich brakowało, a oni znowu znikają. Teraz zobaczymy się dopiero po zakończeniu mojej nauki w internacie, tylko czy wtedy wszystko będzie takie kolorowe jak teraz? Irytujące są moje myśli...Wszędzie szukam jakiegoś pytania, jakbym nie miała żadnych problemów.
-Kocham was - powiedziałam, gdy wsiadali do swojego czarnego samochodu. Chwilę im machałam, a kiedy zniknęli mi z punktu widzenia, najzwyczajniej się odwróciłam i ruszyłam przed siebie. Chciałam iść jeszcze na spacer, jednak zaczęło robić się chłodno, więc postanowiłam wrócić. Poza tym jutro już będzie poniedziałek i muszę się trochę przygotować, a mam jeszcze kilka spraw do załatwienia.
  Będąc już na drodze, która prowadziła przez miasto do naszej szkoły poczułam jak mój telefon zaczyna wibrować. Wyjęłam go, po czym odblokowując weszłam w odebrane wiadomości. Jak się okazało napisał do mnie Niall, który chciał się spotkać. Odpisałam mu, że znajduję się niedaleko Starbucksa i jeśli chce może tam zaraz przyjść. Farbowany blondyn odpisał mi, iż zaraz będzie, dlatego stanęłam przy wejściu do tej kawiarenki i zaczęłam wyczekiwać na mojego przyjaciela. Na szczęście nie musiałam długo czekać, gdyż nastolatek pojawił się niecałe osiem minut później po tym jak zakończyliśmy nasze pisanie.
-Cześć. - Pocałował mnie w policzek i wtedy poczułam jak się rumienię. Weszliśmy do środka, po czym udaliśmy się coś zamówić.
-Słodko wyglądasz z rumieńcami - skomentował. Spuściłam głowę, czekając na nasze zamówienia.
-Dzięki - wymamrotałam. Po chwili dostałam moją ulubioną kawę czyli karmelowe Frappucino i do tego ciasteczko z kawałkami czekolady. Niall zamówił tą samą kawę oraz babeczkę czekoladową, którą postanowił spróbować pierwszy raz.
-Co to za ważna sprawa? - spytałam.
-Chodzi o twojego chłopaka... - Zaczął mówić, jednak momentalnie mu przerwałam.
-Dlaczego wszyscy zarzucają mi dziś jako temat mój związek z Brunem? - spytałam oburzonym tonem.
-Bo nie jest on ciebie wart.
-Niby dlaczego?
-Allie...On cię okłamuje. Wiesz, że zawsze byłem z tobą szczery i czemu miałbym cię teraz okłamywać? Nie jest on tym, za kogo się podaje. Nie znasz go tak na prawdę i powinnaś to zakończyć jak najszybciej - powiedział.
-Szczerze ci powiem, że cię nie rozumiem. Dlaczego nie cieszysz się moim szczęściem?
-A ty z nim jesteś szczęśliwa? - zadał mi najcięższe pytanie, na jakie do tej pory musiałam odpowiedzieć.
-To niby kim on jest? W jakiej sprawie mnie okłamuje? - Nie odpowiedziałam, nie mogła. Zadałam kolejne pytanie, upijając gorący łyk mojej kawy.
-Narkomanem...




Cześć Wam! Mamy do was pytanie: Więc przechodzimy przez kryzys pierwszego bloga i zastanawiamy się czy jest sens naszego dalszego pisania? Jeśli nie to napiszcie, bo wtedy po zakończeniu tego bloga nie będzie sensu rozpoczynać kolejnej historii...
A tak poza tym jak mijają wam wakacje? Bo nam bardzo dobrze :)
Zachęcamy naszą wspaniałą 98 obserwatorów do komentowania, możecie zadawać pytania nam - autorką - jak również bohaterom opowiadania.
Kochamy Was! ❤